Дзень згас... і чорная паводка
па шыю места заліла.
Плыве віць нанач гнёзды горад
пад бункеры, на змрочны пляц.
Ніхто ня дбае, што над тынам
муроў ня ўспыхнуў маладзік.
Ад дзён, калі глядзелі ў сіню, –
мінула вечнасьць,
не гады.
І толькі сполахі агнішчаў,
што ноч распальваць пачала,
патрапяць раззваніць у цішы
чыйсь нечакана шчыры плач.
1944–1952
|
|
