Vartujuć zrebny zmrok
sčarniełyja ruiny –
minułych, žorstkich dzion
niazžataje dabro,
chaj ničyja ruka
nia jmknie razbłytvać siniu,
u popiele šukać
prysypanych imion.
Niama ž kamu hady
hublać na papiałiščach:
burleje, krucić vir
žyćcia, ŭściaž małady,
niasyty naviny,
što uspaminy niščyć,
što pieśniami źvinić
nad sietkaj palavin.
Vartujuć cišyniu
hurty ruinaŭ čornych,
stajać, maŭlaŭ kryžy
nad sotniami mahił.
Dy žal na karani
zaviaŭ...
I projduć sporna
hady ci šmat ściažyn, –
usio prysyple pył.
1944–1952
|
|
