У вокнах шыб няма. Даўно няма і даху. Асколкамі пакрышаны фасад. Абапал – хай і май, а дыхаецца пахам гарэліны, няўцям, што дзесь – краса, што дзесь цяпер цьвіце ліловы бэз пад хатай і чыста вымыты буйной жарствой парог... Парог? Няма... гусьцей затое латы ды чырваняй гарыць сьцяны разьбіты рог... А на рагу – гульня: зьбіраючы аскепкі пакрышанага шкла, каменьчыкі, вуглі, малыя, што па нас жыцьцё мо лепей зьлепяць, – дзятва будуе дом, які не спапяліць. Спрачаюцца... крычаць, і плешчуць у далоні, і сьмехам саграюць астыглыя муры, – зялёны малачай, што, выраслы ў сутоньні, калісь вяснова ў сонцы загарыць!
1944–1952
|
|