Jon joj prysłaŭ učora łist:
«Kapaje ŭściaž...
žurba staraja.
Adno, što žoŭtyja łisty
źviniać i kružacca nad hajem...
A tak... usio, jak i było...
Papuchłi ruki, jeści mała,
dy front błižej.
I śmiech i złość –
vidać, iznoŭ masty papalać!
Ale nia čas adno čakać,
ci chutka śmierć piaskom pryhornie.
Imknie pavodkaju raka
padziejaŭ, dzion...
Znoŭ budzie zorna.
A jak jana?»
Nuda, nuda...
Lepš dačytaje łist urańni.
Hady paśpiełi zahajdać
nat serca... što było – nia ŭstanie.
A što hałodny... I jana ž...
Štodnia niščymnyja łupiny.
(Nat i ab ich časami śniać
paznačanyja «Ostam» śpiny...)
Huduć... Iznoŭ huduć hudki,
i tupat noh až bje u ścieny.
Chutčej
dabiehčy b da śłizkich
i čornych nor, sahnuć kaleni,
i pachinucca, i maŭčać,
až nie pramčycca navalnica.
Jak jon pisaŭ?
«Nia čas, nia čas,
adno schilacca i małicca».
A huł užo nad hałavoj,
jon uvuššu, u ścierpłym ciele...
Huduć čmiałi... piaje žnivo
pad sierpam maci,
žmieni ściele...
Tam... na akopach... zol... słata...
Što?!
Ŭsio dryžyć, nat zory,
zory...
I ŭžo nia ŭdasca dačytać
niedačytanaje učora.
1944–1952
|
|
