U Sakavikovyja ŭhodki
Ja viedaju najlepš, jak na vyhnańni kosić
tuha naš hart,
ale ž tuha – adno źviano.
Pa vosieni strasać łisty nia pryjdzie vosień,
nia laža pa načy ŭ łahčyny noč iznoŭ.
Na ščaście, ŭsio ŭ žyćci minaje:
tlejuć ery,
jržaviejuć smaha j bol,
dapalvajecca zło,
kab u suchim łiści, u papiałiščach šerych
nanova hodu hod załomłivaŭ załom.
Nas doŭha los kasiŭ...
My chodałisia z dolaj,
staŭlałi ŭzdoŭž usich daroh ziamłi kryžy,
kachałi Rodny Kraj, chto kolki j jak adoleŭ,
žyłi, kab pamirać,
išłi na śmierć, kab žyć.
I čara našych dzion, ja dumaju, nałita
harkim vinom biady błizu pa bierahi.
Para, praviečny Kon, pakryć kamiennaj płitaj
kryvavyja hady,
skazać niapraŭdzie: «Zhiń!»
Nia pojdziem, a pamkniom Pahoniaju niastrymnaj
z Taboj my ŭsie ŭ praściah zasieki raskidać.
Ci mała vykrasiać padkovy iskraŭ, himnaŭ,
a sercy radaści?
Pašłi nam tolki, daj
miačy i vočy ŭźniać,
raskinuć prahna kryły,
pačuć u žyłach var haračaje kryvi!
Daj vieru u Ciabie, ŭ siabie, u našy siły,
darma, što skroź dryhva,
viarni nam Sakavik!
Nia vypuściać Jaho,
nia zhubiać bolš dałoni,
kab vočy płakałi z tuhoj, baluča:
«Dzie ž?»
Daj, dobry Kon, iznoŭ viaśnie,
viaśnie zialonaj
abvieścić siańnia nam:
«Uskresła i žyvie!»
1952
|
|
