Срэбным каўшом цішыню п’е за аселіцай месяц. Плача ў тумане канюх... Вершы ты йрваць, можа, выйшаў? Любы паэт! Не растуць вершы яшчэ па канавах, на прытаптаным пяску тропаў вузкіх і каравых. Недзе ў глухім гушчары папараць казачным птахам крыльлем лапоча ў старых елках... Туды лепей плакаць рыфмамі сяньня ідзі. Гэнам твой плач зразумеюць совы ці дзед-вадзянік, дзівы ці гадзіны-зьмеі. Іх, як калісьці Арфэй, ты й зачароўвай песьняй. Сьвету ня ты ў галаве, іншыя песьні ён весьціць... Вось каб паэты маглі дзіды ці полымя коўтаць, конскія жарты смаліць перад карчомным натоўпам, сажай упэцкаўшы твар, з собскай душы скамарошыць, – мелі б удосыць пітва, ежы і славы, і грошай... Блазнаў вясёлых зямля мае ў пашане і сяньня. А... каму ў сьвеце баляць крыўды чужыя і раны?
1944–1954
|
|