Вароты скрыпяць,
Марозы чуваць...
#Беларуская народная песьня
Расплецены снапы...
Праз шчыліны ў шчыце
крамнёваю стралой у ток цаляе сонца.
Мяцеліцай над ім мякінны пыл мяце,
із цоканьнем цапы салому тнуць і комчаць...
Так хочацца туды! Хусьціньне цішыні
вісіць над галавой дзяціннай нізка, нізка.
Адно ўвесь дзень: вакно, скуль тне паціху стынь
і згорклая гаворкая калыска.
Прахухала было, узьлезшы на услон,
у папарці зыркой прамерзлых шыб палонку.
Зайгралі сонца, сьнег, застыглы ў срэбры клён...
Ды ўсьлед занёс мароз усё лістоўем звонкім...
Ніжэй, ніжэй, ніжэй хінецца на брыжы
рукаўцаў твар...
I ўжо – яна ня тут, а дзесьці...
Зноў звончаць ручаі... Аджытае ж ляжыць
пярэвяслам расплеценым ля весьніц.
1954–1955
|
|
