Ćvicie mahnołija...
Miljony matyloŭ,
bialejšyja za śviet, trapiečuć na hałinach.
Zamierła ŭ pieščach biełych krył hallo,
sałodkaj młosnaści na bruk nia skinie.
Jon čorny i brydki, jak pobač, zrešty, ŭsio,
dy bjuć, by ŭ bubna dno, ŭ jaho ludskija nohi
pa hodzie hod...
Aploŭ, abłytaŭ, jak drasion,
toj hud nia tolki bruk,
ale j chacieńni, zmohu.
A ŭsio-tki, za śniahi bialejšaja, uściaž,
ledź krasavik,
ćvicie mahnołija pad muram.
Žaleznaj lohiki adviečnaha žyćcia
ništo, vidać, što ludskaje, – nia zburyć.
Nu, a pa mnie – usio, jak jość i maje być.
Malenstva... viosny... vosieni... mahilnik...
Siaŭba biaz žnivaŭ... Žnivy bieź siaŭby...
Uzvyššy ŭściešnyja... Tuha, jakoj nia vyłić...
Ja dziakuju tabie za ŭsich,
za ŭsio, moj kon,
choć mo j niazvykły ty cichoj ludskoj padziaki.
Pajdu... dy viedaj –
reštu sinich dzion
maich dapju ja ŭsio ž iz smakam!
1954
|
|
