Даруй, што цябе ня бачу, калі, у вясьне па грудзі, лугамі брыду наўдачу: узноў ты маёю будзеш. На жарты ж і сіне сяньня, і ветраў зялёных зграя. Міне ўсё – й далоняй шклянай на шыбах ты ўзноў заграеш. * Хто ж мне, як ня ты, разгарнула зрудзелы папірус узьлесьсяў, дзе густа, як нітка на шпулю, лягла ліста жоўтага песьня? Табою я толькі па сьвеце сваю абнашу, залатую, хай стрэчны настырлівы вецер злым жартам са мною жартуе. * Ёсьць дзіваў так шмат на сьвеце, дзіўнейшых за ўсе дзівосы... Мне ж дзівам найбольшым – вецьце, якое залоціць восень, далоні чырвоных клёнаў жывыя, людскія быццам, асеньніх асін калёны, якім я магла б маліцца. * Дык як тут ня жыць мне табою, ледзь верасень жоўтай журбою на мескія ссыплецца брукі? Я ж толькі лісток прыжаўцелы, табе, без крыві і бязь цела, вятрамі укінены ў рукі.
1963
|
|