Paraśłi, byccam futram rudym, uźbiarežžy:
chmyźniaki dy łazoŭje,
i ŭsio załatoje...
Vosień, vosień, kałi ž
napałam pierarežam
my z taboju i ŭciechu, i smutak upojny?
Hetak budzieš ty mnoj,
z majoj smahaj i žalem,
ja ž taboju,
zyrkoju i pierapialostaj.
Buduć ludzi hukać ciabie prosta
«Natalaj»,
a mianie kłikać «Vosieniaj»
hetak ža prosta.
Ty pačuješ, jak mocna ćviki ubivajuć
varahi i svaje mnie u ciopłaje cieła,
ja ž paznaju,
jak dušyć imžaka sivaja
łist pa łiście na klonach,
jak nicma ich ściele.
I pačnu ja
taboj
pamirać na hałinach
zvonka, ščyra, i žoŭta, i zyrka-čyrvona,
a ty –
mnoj uharyšsia u vieršach i čynach,
ja – rudym pustałistam,
a ty – pustazvonam.
A mo, sercam źmianiaŭšysia,
budu ja: «vosień,
što za ŭsio załaciej»,
ty ž – najbolšym paetam.
Pachinusia tabie niedažatym kałośsiem,
ty – zapłačaš mnie pieśniaj,
pačataj nia hetta...
1963
|
|
