Канала
пад нудным сьнегам
ліхтарні намоклай, млоснай,
яна, залатая кунега
йшчэ ўчора,
канала восень,
цягнула бязьлістыя рукі
у сьцень, размываны імглою,
шукала лістоў – адхукаць
каб матчынаю тугою.
Але адляцелі дзеці,
ляглі, дзе засьпела доля:
на ходзішчы,
ў шэрай шчэці
ламанага ветрам гольля,
парваныя на рызманьне,
расьпятыя на каменьні,
а ўсё – для пустога зману,
асеньняга зьзяньня жмені.
Мы гэтак іх судзім, людзі,
лісты ж... нат пад нашым ботам
мо радасьць нялюдскую студзяць
адзінага ў неба ўзьлёту.
1963
|
|
