Зноў восень, зноўку ты з намі ўсюды – ў садох... на сумленьні... ходзіш прыціхлымі днямі, ў жоўтым лісьці па калені, сочыш, ці гнёзды пустыя ў дрэвах разьдзетых, ці вырай кліністы восеньскай стыняй крылаў ня зраніў прысталых, яблык шукаеш у гольлі, важыш у жмені арэхі, прымаразь срэбную полеш золкам на сьцежках, на стрэхах, лёд першы ў прыгаршчах крышыш, гэткі званкі а ламлівы, грэеш далоні ў вагнішчах незагасільных галінаў... Зорацца з жалем старыя ў зьзянь залатых узьлесьсяў: восень ім, час, што ў вырай, іх лебядзіная песьня. Сэрца ня мае да госьці й моладзь – зялёныя сосны: што каму рупіць восень скрозь, калі ў сэрцах весны? Мала баліць пазалота дзён верасьнёвых і рэшце: сьвету ж абы умалотна, тлуста, бяздумна і ўсьцешна. Дык не чутно мо й паэту, як б’е ў званы пад шнуроўкай восені сэрца ў такт сьвету й нашым узноў а узноўку?
1962–1963
|
|