Сіня. Сонца. Падсохлыя брукі.
Беспрычынныя стрэчных усьмешкі.
Радасьць
рупіць раскінуць рукі,
дзесь за сьветы падацца пешкі.
Цешаць
першыя пырскі зыркія
весьніх крокусаў, пупышкі вецьця,
галубоў шчыры юр
і такія
думкі –
хоць іх
рассып ты па сьвеце!
Дзе ні глянеш –
вясна,
ды якая!
Не саступіш –
папхне, перакіне!
Марны скверык – раскінуўся гаем,
неба латка – бязьмежжам сінім!
Песьцяць сэрца й худыя вазоны,
й брукі ў белі паперкавай лускі,
і ўсё чыста –
бо вецер з Гудзона
сяньня нейкі зусім беларускі!
Больш ня хочацца быць
пэсімістам,
што ўсю людскую зьведаў аблуду...
Асыпацца асеньнім лістам
час – ня час,
а яшчэ ж
ня буду!
1964
|
|
