Žmieni, poŭnyja nakvieci u kaštanaŭ,
jaje poŭna ŭvačču ludziej.
I ŭsie
hetak viasioła biahuć,
nie prystanuć,
ci ščaśłivy tut chto, ci nie.
Jon staić...
Srebny. Viełičny. I dzivosny.
Najdziŭniejšy mo ŭ śviecie uźlot.
Dzieści dole huduć,
jak u niepahadź sosny,
płoščy,
bruki,
natoŭp.
Mknie niastrymna natoŭp,
chaj zapluščacca viežy,
chaj ahłuchnuć na zołku placy.
Jon staić, skłaŭšy kryły,
i dzieś na ŭźbiarežžy
sočyć pieršy pramień załaty...
Upiłisia u daleč, ledź bačnuju,
vočy:
miesty j miesty...
sivy akijan...
Što jamu
da natoŭpaŭ,
da ŭśmiešak dziavočych?
Dalačyń
ci ž na ich pamianiać?
Chaj kalečać harby noškaj
važkaj muraški,
chaj abłytvajuć vobmackam śviet,
chaj rypiać hrudzi miesta
chrypłiva i ciažka –
bolem ich
nie jamu ž utravieć!
Najbujniejšyja ślozy ludskija
nia varty
najdrabniejšych u prodani zor!
Iź ziamloj
jon
navažyŭ parvać nie na žarty,
jon u siniu ŭźlacieć
daŭ zarok!
Dy zakutaje ŭ stal i u kamień
kareńnie
mocnaj volaj natoŭpu unizje.
I haryć dzida srebnaja hnievam,
i pienić
chmaraŭ vieśnich niastresieny śnieh.
1964
|
|
