Папырскаў крышку дождж,
ляны, вясновы, цёплы,
яшчэ й цяпер
гальлё
ягоны чуе смак.
Вісела доўга
на адной з галінаў
сонца,
ды перадумала
й сарвалася у ноч.
Бяруцца слацца моўчкі нанач
клёны,
ня надта ўжо шумлівыя і ўдзень:
тут – не яны шумяць
лісьцём, птушыным звонам,
ні шчыгел, ні жаўна
сюды не заляціць.
Шуміць, гудзе, грыміць
вялізны молах –
горад,
нат найдзічэйшы джаз
такі ня выб’е рытм.
I спаць,
прадаўшы ўжо
ня толькі што
пшаніцу,
але й душу, –
ня кажны тут дапне.
Сон тут –
маўляў той джаз:
парваны
і пачварны,
ціхім андантэ вейкі не спаўе.
Прахопішся –
крычаць каты на панадворку,
імчаць пажарнікі, грукочуць цягнікі...
А так хацелася б прысьніць:
між яблык сьпелых
вісіць бляшаны ветаха ражок,
сінеюць азярцы туману на атаве,
сьцюдзёна плюхаецца срэбра
у вядры...
А каміны
ужо сьцяжкі ўзьнімаюць дыму,
што пахне бульбаю й бяростай,
плывучы
насустрач цішыні перадусходняй...
Мамэнт –
і горлейкі ўзьвіюцца паласкаць
расой салодкаю і звонкаю
жаўронкі!
Не цалавала рук
нікому я ў жыцьці.
Табе ж,
мая зямля,
я цалавала б ногі
за цішу, за туман, за жаўрукоў –
за ўсё,
чаму я ўжо, відаць,
ня выйду
напярэймы.
1964
|
|
