РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Анатоль Сыс
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Марыя
Вечнасьць зрывае пялёсткі з ружы...
сее, нібы насеньне,
па сухадолах людскія душы,
па чарназёмах каменьні.
 
Сонца ўрастае ў чужое поле
і вырастае з чужога,
а калі ўзыдзе –
сьвятлом, як сольлю,
раны пячэ нябогу.
 
З болем сваім ён пад дрэва сядзе,
высыпле жвір з сандаляў,
столькі самоты ў яго паглядзе,
колькі блакіту ў далях.
 
Птушка загледзіцца ў твар нябогі,
скрушна перажагнецца,
ад разьвярэджаных ног дарога
травамі захінецца.
 
Па чарназёмах гудуць каменьні,
душы – па сухадолах:
стань, небарака, стань на калені,
любіць пакорных доля.
 
Ён жа намацае лёс кавенькай,
выбрыдзе да жанчыны,
жыта зьмятае яна ў сявеньку
белым крылом гусіным.
 
– Сьветлая! – наймя ёй дасьць нябога. –
Выгаі мае раны,
Сьветлая, мроя мая й трывога,
золачак мой крамяны.
 
Сьветлая вымавіць:
– Я – Марыя,
з твару змахне змаршчынкі
і бедаку, як душу, раскрые
дзьверы сваёй хацінкі.
 
Зёлак настоіць на першым сьнезе,
нанач яго напоіць,
скура, як з вужа, зь нябогі зьлезе,
згіне з душы нябогасьць.
 
– Любы мой, – скажа яму Марыя, –
шчасьце тваё ў пакутах.
Дзьверы адчыніць, бы сьвет, старыя,
пойдзе на холад люты,
 
пойдзе, ды сьніцца начамі будзе:
з крыжам яго нібыта,
ходзіць па вёсках, па ўбогіх людзях,
Богам самім забытых.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2021. Беларусь, Менск.