Вечнасьць зрывае пялёсткі з ружы... сее, нібы насеньне, па сухадолах людскія душы, па чарназёмах каменьні. Сонца ўрастае ў чужое поле і вырастае з чужога, а калі ўзыдзе – сьвятлом, як сольлю, раны пячэ нябогу. З болем сваім ён пад дрэва сядзе, высыпле жвір з сандаляў, столькі самоты ў яго паглядзе, колькі блакіту ў далях. Птушка загледзіцца ў твар нябогі, скрушна перажагнецца, ад разьвярэджаных ног дарога травамі захінецца. Па чарназёмах гудуць каменьні, душы – па сухадолах: стань, небарака, стань на калені, любіць пакорных доля. Ён жа намацае лёс кавенькай, выбрыдзе да жанчыны, жыта зьмятае яна ў сявеньку белым крылом гусіным. – Сьветлая! – наймя ёй дасьць нябога. – Выгаі мае раны, Сьветлая, мроя мая й трывога, золачак мой крамяны. Сьветлая вымавіць: – Я – Марыя, з твару змахне змаршчынкі і бедаку, як душу, раскрые дзьверы сваёй хацінкі. Зёлак настоіць на першым сьнезе, нанач яго напоіць, скура, як з вужа, зь нябогі зьлезе, згіне з душы нябогасьць. – Любы мой, – скажа яму Марыя, – шчасьце тваё ў пакутах. Дзьверы адчыніць, бы сьвет, старыя, пойдзе на холад люты, пойдзе, ды сьніцца начамі будзе: з крыжам яго нібыта, ходзіць па вёсках, па ўбогіх людзях, Богам самім забытых.
|
|