Я трапіў у сіло журбы,
я сам у гэтым вінаваты,
я быў – здаецца, ўчора – быў
на радасьць і сяброў багаты.
Заўчасна разарваць сіло
я мог бы, ды баюся болю –
яно да жылаў прырасло,
як роздум мой прырос да столі,
пусты і быццам бы ня мой,
як знак сьціхотнага вар’яцтва,
і брыдкі па начох, як лой
ці кроў на езуіцкіх пальцах.
Адкуль, адкуль прыйшло яно?
Калі з граху, дык грэх мой – шчасьце.
Я сам, я сам прыдбаў яго –
гайворана віновай масьці.
|
|
