Торф ня смокча штучную расу, і ня п’юць у лузе перапёлкі, я зьбяру яе і аднясу у агонь, бы ржавыя іголкі. Ды агонь аддасьць расу назад, скажа ўсьлед: «Я полымя шаную». I яшчэ наўсьлед сабе пачую: «Чалавек, як мог ты? Ты ж мой брат». I раса мне скуру апячэ. У агонь атруты больш ня кіну, лепей сам пазбаўлюся вачэй, але вочы брата не загінуць.
|
|