Вільня, 1864 год
|
Эшафот на Лукішкаўскім Пляцы
|
Перад сьмерцю зязюля кувае, перад сьмерцю жыцьця многа зычыць, а паходня, як сонца, палае, ды жыцьця, як агню, не пазычыць... Ты адкуль прыляцела, зязюля? Можа, гоніць цябе па ўсім сьвеце, быццам ястраб, шалёная куля, быццам коршак, драпежны вецер. Сьціхні ж, сьціхні, дурніца-птушка! Ці ня чуеш: гудуць вяругі, вецер шыбенікаў гушкае і, як коршак, ірве харугвы. Памаўчым... Не збылася воля, толькі лепшых сяброў забрала і пакінула сярод поля кос ды вілаў зламаных джалы. Памаўчым, але боль ня сьцішым – будуць помніць забойцаў раны. Слоў і клятваў ня трэба лішніх, шлях да волі навек абраны.
|
|