Тапталі поле валуны, па ім качаліся са сьмехам, нібы вялізныя збаны, нібы гіганцкія гарэхі. А ў небе галасіў жаўрук, і ўсім, хто чуў яго хаўтуры, займала дых, займала дух, праймала ад душы да скуры. Быў сіні лён, стаў чорным лён, як д’яблы, валуны рагталі і поле, жаўруковы дом, тапталі, рылі, катавалі.
|
|