Можна забіць, і спапяліць, і прах пусьціць на вецер, а потым людзям абвясьціць, што ён ня варты сьмецьця. Але нябесныя вятры ягоны прах па сьвеце зьбяруць, як семя ў макатры, жывой вадой асьвенцяць. I ўратаваны, зь неба Дух зноў сыдзе чалавекам, зноў будзе жыць сярод падлюг ды іх марыянетак. Ён бажавоўкам праслыве, прыблудным патарочам, ніхто яго не праміне, ня плюнуць каб у вочы. Плююць. Свае і ганакі, са сьмехам, без прынукі, і Духу гэныя пляўкі страшней за яд гадзюкі. Ды зганьбаваны сотні раз, зьнявечаны натоўпам, Ён прыйдзе ў самы горшы час сваім адвечным тропам да тых, хто выплюнуў душу, хто ў паднябесных храмах блюзьнерствам замяніў імшу, а Сьвятароў на Хамаў.
|
|