Бязродная песьня паэтава, што птах са сьляпымі вачыма. Данута Бічэль-Загнетава – якая паэтка айчынная! I родам і племенем гожая. Як рэчка – зьмялелы брод, хаваеш ад вока варожага Айчыны сваёй радавод. Зь мінулых крывавых стагодзьдзяў ляціць за табой страла, а час, усім злодзеям злодзей, выскубвае пёры з крыла. Ды пёры твае не радзеюць, і словы ад сэрца твае, як сьлёзы, як зоркі, ірдзеюць, як кроплі расы на траве. Сьлязою, расою і зоркай да Бацькаўшчыны далучы, ральлёю і пожняй колкай аблудных дзяцей лячы. Вось коціцца кола з дубовых лісьцяў і кліча цябе ў Кушляны, там здані паўстаньняў яшчэ не зьвяліся, там мова Мацея ў пашане. Цьвітуць на мурох старажытных зёлкі, лячы імі люд тутэйшы. Баляць Беларусі цярновыя зоркі, паэтам – цярновыя вершы. Вось коціцца кола зь цярновых лісьцяў, каляных, суздром засохлых, ты ўстала, ты ведаеш: трэба выйсьці насустрач сваёй Галгофе.
|
|