Не ў званы б’юць...
Б’юць званы.
Языкі ім вырвалі.
Птах па-воўчаму завыў,
як вярнуўся з выраю,
як убачыў гэткі зьдзек
над братамі роднымі,
плакаў, быццам чалавек,
і кружляў над Гродняю.
Нарадзіўся птах і жыў,
разьдзяліць каб муку
з тым, хто сьмягнуў на крыжы,
хто канаў на бруку,
нарадзіўся птах і жыў
неўпрыкмет, як рэха,
на мяжы і на глыжы,
на сялянскіх стрэхах.
Паляўнічы не чапаў
яго сьветлай песьні,
вецер пёры не шчапаў,
аднак і ня песьціў,
жыў пад кронаю зямлі,
па зямных законах:
што шапталі карані –
паўтарала крона.
Кронаю былі званы,
і аднойчы ў сьвяты
песьню загулі яны
пра свой лёс пракляты:
каты, каты, каты, каты, –
нібы ў небе Бог рыдаў,
нібы ў гневе трушчыў краты
той, хто справу не прадаў, –
каты, каты, каты, каты, –
рэхам адгукнуўся птах,
над краінаю аратых
ён лунаў, як волі сьцяг.
I прыйшлі-прыбеглі каты,
нацкавалі груганоў,
як сабак,
на песьню птаха,
на бунтарны сьпеў званоў.
I прыйшлі-прыбеглі суддзі,
абвясьцілі свой прысуд:
біць, пакуль ня трэснуць грудзі,
біць, пакуль ня ўкленчыць люд!..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Час мінае, ды ня лечыць...
Прытуліся да вякоў –
Чуеш? Птахаў голас енчыць...
Бачыш? Чырванее кроў...
|
|
