Сабака ў горы пасівеў, нікому ў вочы не глядзеў, на'т спачуваньня не шукаў, бо меў адмеціну: шакал. I ўсё ж, абпалены таўром, ён вартаваў забраны дом, забраны двор, забраны сад, магілы продкаў ля прысад, бо ўлезе брудная сьвіньня, клады разрые сярод дня, каб потым рохкаць і крычаць: «А продкі вашыя маўчаць?! А можа, мову адняло? Яе ж у вас і не было...» Ён вартаваў гаротны дом, ды ўжо ня быў гаспадаром, адно, была яго – душа, нібы дзяржаўная мяжа паміж чужынцамі ды ім, сабакам, да шаленства злым, а сьвіньні рохкалі наўкол, лычамі разрывалі дол і крылі матамі князёў, што так глыбока пад зямлёй іх прах хаваюць плывуны ад Бога, чорта, сатаны... Бо дзе той Бог, калі сьвіньня, нібы карыта, сярод дня труну цягае па кладах ды топча капытамі прах. А ўночы прывіды плылі, яны жылі, яны былі. I ўночы жудасна хтось выў – Алесь Гарун сабакам быў.
|
|