Прачытаўшы верш Пімена Панчанкі «Разьвітаньне»
|
Родны мой Пімен Панчанка, Вы сказалі: настала зьмярканьне? Вы сказалі на маці мачыха? Бо настала Вам разьвітаньне? Зь яе словам – ужо ня родным, зь яе сонцам – ужо халодным, зь яе людам – спрадвек галодным, нават Богу й таму няўгодным... Адыходзіце ці зракаецеся? Ці сухімі сьлязамі каецеся? Пад крыжамі Сафіі Полацкай бюракрат за Вас не памоліцца, а памоліцца за Вас мачыха, за сыночка свайго, за Панчанку, і ў галовах запаліць сьвечачку. Можа, ўзімачку, а можа, ўлецечку Скрозь расстаньне і скрозь зьмярканьне на агеньчык паэт прыстане, скажа: родны мой Пімен Панчанка, я Вам верыў, ды вера страчана. I ў галовах патушыць сьвечачку, можа, ўзімачку, а можа, ўлецечку пад крыжамі Сафіі Полацкай Ён за Белую Русь памоліцца, за наступнікаў і за прадзедаў, ён памоліцца так, як дадзена, як вучылі Купала з Коласам – крэўным словам, родным голасам. Вы жывымі сьлязамі заплачаце, за паэтам народ убачыце скрозь расстаньне і скрозь зьмярканьне, Вам за сьмерць сваю прыкра стане, бо пад небам Сафіі Полацкай на народных паэтаў моляцца.
|
|