Ахвярую Максіму Танку Люцыян, уяві, ты адзін, ты застаўся адзін на славяншчыне, і нікога няма, паглядзі, і нікога з Купалавай спадчыны, і забралі жанчыну тваю, віна налілі ёй атрутнага, загадалі: адпі за сям’ю, а да дна – за радзіму акрутную, і сканала жанчына твая, і памерла радзіна апошняя, і паглохлі зязюлі ў гаях, а ў нябёсы ўсмакталіся коршакі, захлынуўся крывёю Пярун, зразумеўшы ў запозьненым плачы, як сваёю крывёю Гарун і ягоную кроў прадбачыў, і зьліліся ў адну раку і атрута, і кроў, і сьлёзы, і на выспу, як на руку, селі коршакі, як залозы. А ў тваім, Люцыян, Дняпры, што жывіў спакон веку гоні, тры русалкі, славянкі тры янычаравых мыюць коней, а ў тваім, Люцыян, Сажы на грудзёх з камянём пудовым твой паэт апошні ляжыць, бы ў труне – у Сажы лядовым. Ты адзін, ты адзін, ты адзін, ты застаўся адзін на славяншчыне, і Радзіма твая, паглядзі, – русакосая янычаршчына, а калісьці ты гаварыў, а калісьці ты нават кляўся: не патухне Зьніч на Гары! Ён патух. Ты яму пакайся за ягоны пакутны прах, за Радзіму сваю нявінную, янычары яе ў палях крумкачам ды ваўкам пакінулі, ты пакайся за свой спакой, што зубамі ня грыз вяроўку, бо здушыўся і ты на ёй, ад жывёльнага поту мокры, Кайся, кайся за свой жывот, не забудзься і пра Купалаў, бо цяпер ты адзін – народ, быццам храм на шляху вандалаў. ДЫ ПАКУЛЬ ТЫ ЯШЧЭ ЖЫВЕШ, ЗАПАЛІ ПРАД КУПАЛАМ СЬВЕЧКУ, ПРАЧЫТАЙ I СПАЛІ МОЙ ВЕРШ, А ВАНДАЛАМ СКАЖЫ: Я ВЕЧНЫ
|
|