Я зжэр бы свой народ, бы зерне ў недарод, і, як віном, сваёй крывёй запіў бы. На Захад ды на Ўсход жыве чужы народ – скарміў бы іх арлам свае ваніты, вярнуўся б да Зямлі, бы ядам да зьмяі, вярнуўся б да адзінае жанчыны, прамовіў бы: каб нам ня біць паклон арлам – Айчыне трэба новыя мужчыны! Таму і зжэр народ, бы зерне ў недарод, бо згаладаўся я бяз долі й волі. Растаў Харонаў лёд, пярэйдзем Сьцікс уброд, зачнем, Айчына, сына ў чыстым полі.
|
|