Эй, ювелір!
У кулю пералі маё пяро!
Я кроў здабуду – не люблю атрамант,
сем зьнічак налічу – сваю душу
прастрэлю уначы, нібы пэргамэнт.
Я не баюся ўласнае крыві –
я стрэлю не ў душу,
я стрэлю ў рану.
Эй, ювелір!
Пергамэнт не парві,
вазьмі яго ў бярозавую раму
і падпішы маёй крывёй:
«Душа».
|
|
