Паміж дажджоў, сьнягоў, за белым сьветам, у самай гушчы зорак маладых, век дажываў забыты ўсімі ветах і для спачыну выбіраў клады. Ён дзень і ноч, самотны, дбаў пра гэта, але наўкол былі адны сады і хоць бы крыж для нейкае прыкметы альбо зямлі прыгорачак руды паміж дажджоў, сьнягоў, у раі, ў пекле, але ў зямлі – нібыта ў грэшнай Тэклі.
|
|