Adtrymcieła – u hnievie – ziamla...
Spłyŭ natoŭp, pravić śviata, u schovy...
Zmrok prypoŭz na Kryžovy Šlach,
tvar pakłaŭ na śladoch Chrystovych...
Čorny vietraź nakryŭ mahił
skalnych ščerby, mury, haściniec...
Nat Halhota –
voś-voś vuhłi
poźnaj vieśniaj pahary skinie.
Tleje žuchła jšče tolki kryž,
toj, ź jakoha iz płačam
Syna
cieła Maci źniała... Haryć
jon, jak bol Jejny,
ci astynie...
I zdajecca kryžu – nie, kryžom
(dva ŭściaž złydniaŭ trymajuć poruč) –
nie stryvać
ani im užo,
ni šyrokamu śvietu – hora...
Jon skanaŭ –
dyk skanała usio.
I darmo toj siaviec ci araty
nivu krataŭ, darmo la krasion
hnułi pruhkija plečy dziaŭčaty,
tkała parastki vieśniaja noč,
słałi kaharki hniozdy na skałach,
adpłyvała na łovy čaŭno, –
ŭsio darmo,
bo ž Jaho nia stała!
Dy ci ž znajuć,
chaj noč, chaj siaviec,
što ad Hospada
nakanavana?
Basanož pa ściudzionaj travie
miranosicy biehłi
savan
źniać z prabitaha Cieła, zrasić
i ślaźmi, i pachoščami rany, –
a Syn Božy –
ci ž viery dasi! –
uvaskros!
Uvaskros! Asanna!
Kryły viecier raskinuŭ, uźniaŭ
nad kryžami j papłyŭ
dalahladam
vieścić radaść Viałikaha Dnia –
Uvaskrošańnia śvietłuju radaść.
Radaść skroź,
bo ž na śviecie viasna,
sonca, nakvieć, viasnovyja łiŭni...
Rasšumicca j Tabie jana,
kraj moj rodny
i niezabyŭny!
1964
|
|
