|
Памяці кампазытара Міколы Куліковіча
|
Яшчэ адзін із нас дапяў, як мог, канца...
Пайшоў... Ня вернеш...
Ды пакінуў песьні.
Хай Творцы ўжо няма, – як рэзвы вецер весьні, –
нам іх не запыніць, ім крыльляў не прыцяць...
За іх
апошняй ніткаю чаплялася жыцьцё
Ягонае,
яны – зьнялі свайму музыку
з грудзей апошні камень,
іх ён клікаў,
ужо нямы, набыўшыся ў гасьцёх
у мачахі-зямлі...
А у мястовай мгле
ўставала дзіўнае крыху, хай сплаканае раньне,
і вецер золкі места больш ня раніў,
а нейкаю ціхой лагодаю пылеў.
На сьвет бо ўжо вясна зьбіралася: сьнягі
плылі уздоўж дарог нітамі ручаінаў
і плечы радасна, чакаючы пачыну,
распроствалі сады, і руні, і лугі.
А Ён – любіў вясну, хай мескую,
зь лядком
вячорных лужын, з капяжамі,
з новым
уздымам сілаў творчых, зь перазвонам
сугуччаў новых, весьніх, за вакном.
I вось –
яшчэ адну, апошнюю, пражыць
ня собіла музыку... Недзе ў нейкай
далечы, накшыя над ім заходзяцца жалейкі,
інакшыя яму сьпяваюць крапяжы...
Ён – адышоў ад нас...
Яшчэ, яшчэ адзін,
што над будзённасьцяй,
над шэрасьцяй, стаялі,
што жыць ня ўмеў,
што ўдосыць крыўдаў, жаляў
напіўся, хай яму іх талент саладзіў...
Але... Няма музыкі...
Ён – дапяў канца...
Але жывуць, зьвіняць,
гучаць музыкі песьні.
Ня дайма ж ім
няпамяцяй і плесьняй
накрыцца.
I – як Ён сканаў –
сканаць!
29.XI.1970.
|
|
