|
Małačaj
|
|
Na śmierć siabra junactva
|
Pamior... niama... i anidzie u śviecie
nie pakryžujucca ŭžo našyja šlachi,
chaj vosień znoŭ splacie nam załatyja sieci,
chaj zazialeniacca uznoŭ viasnovyja łahi.
Jakoje słova dziŭnaje, niaŭciamnaje – «nikołi»,
jakoje žudasnaje słova – «anidzie»,
jak zamirycca z tym, što nie sustrecca bolej
nam u žyćci z Taboj
ni ŭ ščaści, ni ŭ biadzie?
Lubiŭ, Ty – jak i ja, – błukać pa pieraleskach,
spynicca ŭ huščary, skamiečyć moch miakki,
jašče j jašče čytać ad kreski j da kreski
bałady, što duby źbirałi praź viaki,
a tam užo źmiarkańniem
vyjści ŭ pole
i žyć, jak havaryłi nam, małym:
«jak nabiažyć»,
nie kryŭdavać, kałi nas časta chtoś i ŭkole,
ni – aby što – chapacca za nažy.
Moj siabra darahi!
Nialohkimi hadami
nam daviałosia žyć,
vidać, naš kon taki.
Dy my bryłi. Stupoj
išoŭ i kon iz nami,
až zapyniŭ Ciabie kiŭkom ruki.
Staju... užo adna...
Skroź – taje śnieh sčarnieły.
Žurčyć u raŭčaku ručaj...
Nu, što ž, byvaj!
Užo mo j tam, dzie Ty,
tče parastki niaśmieła
pradvieśnik vieśnich dzion
zialony małačaj!
Krasavik, 1989.
|
|
