Чакаў яе, чакаў з трывогай,
Лічыў хвіліны неспакойна,
Чакаў... І не прыйшла нябога.
Не захацела быць так гойнай.
Што ж, не прыйшлося маім думам
Быць явай радаснай, жаданай;
Сам застануся з сваім сумам
Лячыць нязьлечаныя раны.
Пачну адвечную бяседу:
Паклічу верных сваіх другаў –
Яны, як добраму суседу,
Акажуць шчыру мне паслугу.
Мой першы друг – бязьмежна гора, –
Ня скупіць мне сваёй апекі, –
Душа яго, як тое мора,
Што ўсе ў сябе ўбірае рэкі.
Мая сама вярнейша дружка,
Мяне ня здрадзіўша ніколі,
Нядоля – беспадобна служка,
Мая пацеха дома, ў полі.
Яшчэ, яшчэ нямала маю
Такіх дружкоў, бы ўвесну цьвету,
Іх тутка я не вылічаю, –
Нашто дарма хваліцца сьвету!
Вось як яны усе сыйдуцца
Ў маю сьвятліцу – маё сэрца, –
Імглою вочы прыбяруцца,
Душа на жальбу абапрэцца.
І блісьне першая сьлязіна,
За ёй апошняя заблісьне, –
Абедзьве па табе, дзяўчына,
Што я чакаў так бескарысьне!..
1915
|
|
