Ўвесь да дна трэба выпіць свой келіх жыцьця,
Ці з вадой жыватворчай, ці зь ядам;
З роўнай меркай чакаць вечнаты й небыцьця,
Заадно абымацца з анёлам і гадам.
Не мяркуйся свой быт давясьці да канца,
Не скрывіўшы ні каплі душою, –
Не сягоньня, то заўтра ўпрагуць малайца,
Запішчыш і здружышся з таўпою.
Днём з вагнём не задумай ты праўду знайсьці,
Паспытаць, што за смак гэтай праўды, –
Бо што зробіш, як знойдзеш, ты зь ёю ў жыцьці?
Сам спужаешся гэтакай знайды!
Хтось там скажа, што церні на шляху ляглі,
Што сіротам дзьме вецер у вочы –
Ну, дык будзь цернем сам, будзь сын верны зямлі,
Віхрам будзь і бушуй сярод ночы!
Кажуць, кветку стаптала быдляча нага...
Няхай топча, і ты рабі тое;
Сам Антыхрыст ня пойме, што нельга, што льга...
Ты ня стопчаш – цябе стопчуць ўдвое.
Мо' захочацца сэрца, каханьня, пяшчот...
Плюй, бо йнакш аплююць і самога.
Ліжы золату рукі і карк гні, як скот,
Купіш ўсё: сястру, брата і Бога.
З сонцам, з зорамі ўздумаеш збратацца, жыць,
Вольнай птушкай лунаці па сьвеце...
Сьмейся!.. Лепш вось старайся ты з катам здружыць,
Калі горшых ня хочаш пут меці.
Бачыш, косьці па полі зьбірае груган
I твае так калісь зьбіраць будзе...
Дык жыві ж з сабой сам ці цьвярозы, ці п'ян
I зь людзьмі так жыві, як і людзі.
Ўвесь да дна выпівай чорны келіх жыцьця,
Ці з вадой жыватворчай, ці зь ядам;
З роўнай меркай чакай вечнаты й небыцьця,
Заадно абымайся з анёлам і гадам.
1915
|
|
