Сярод магіл, на плечы ўзьняўшы крыж свой, стану,
Як пасланец з магіл ад сьпячых там прарокаў,
I ў даль сягну, дзе толькі можа сягнуць вока,
I скрозь туды, дзе вольнай думкаю дастану.
I кліч пушчу скрозь ад кургану да кургану,
Як віхраў лёт па ўсёй бязьмежнасьці шырокай,
Кліч заклінаньне векавечнага зароку,
Што ў гусьлях толькі дрэмле, ў песьню ўчараваны.
Прадсьмертнаю кляцьбой канаючага раба,
Малітвай грэшніка, зарэзаўшага матку,
Зьвярнуўся к сонцу, сонцу без канца й пачатку.
Хай спаліць мне душу, як ствол разьбіты граба,
Хай вочы высмаліць, як кветку ў лільі слабай,
Але і крыж мой спапяліць хай папарадку!
1915
|
|
