Нашто губляць парывы чыстыя
Таемных дум сваіх, сваёй душы
Для тых, што стопчуць іх бязьлітасна
Ці высмакчуць зь цябе іх, як вужы?
Нашто трывожыць сэрца беднае,
Жаданьнем ласк, сардэчнага цяпла? –
Ўсё роўна збэсьцяць тваё сэрцайка,
Сьвятое вырвуць зь яго ўсё датла.
Нашто, як жабраку, вымаліваць
Ўсё тое, што ты заслужыў жыцьцём?..
Знай, доля к тым не прысуседзіцца,
Хто жабранінай гоніць дзень за днём.
Ідзі празь сьвет з вачмі адкрытымі,
Ў грудзёх гадуй, як сталь, і моц, і гарт,
Глядзі ўвакруг свабодным сокалам
I крэпка знай, чаго ты ў сьвеце варт!
Не паніжай сам духа вольнага
I ў паніжэньне іншым не давай;
Над рабскаю таўпой асьлепленай,
Над злом зямлі увысь, да зор сягай!
1915
|
|
