Няма для духа вольнага граніцы, меры,
Дзе б ён сягнуць ня сьмеў, дзе б ён не узлунаў;
У хаосе быцьця, у цьме ўсясьветных зьяў
Ён не ніштожыцца, ў сябе ня губіць веры.
Яму да тайнаў душ і сэрц адкрыты дзьверы,
Ўсё тое спазнае, што бег сталецьцяў не спазнаў;
Як фенікс з попелаў, узносіцца з канаў,
На дно якіх яго сьпіхаюць цемраў зьверы.
Магутны, векавечны, створан з сонц мільёнаў
Гром, перуны ў руках трымаць, спыняць ня слаб,
Хоць бы ў вагні кіпеў, ў віхрах марозаў зяб...
Аднак чаму ж ты там нішто, дух непрыгонны,
Дзе, дружна звонячы ў кайданы ўсімі тоны,
Крывёй, пажарамі частуе раба раб?
1915
|
|
