Гэткім шчырым каханьнем яе атуліў, З гэткай ласкай глядзеў ў яе сумныя вочы, – Як і сонца ня туліць расквечаных ніў, Як і зоры людзям не ўглядаюцца ўночы! Так пясьціў, так галубіў галубку, яе, Так цяпліў сваім сэрцам сірочым ёй грудзі, – Як і маці ня песьціць дзіцё – як спаўе, Як і вогнішча зьзябнутых грэці ня будзе! Столькі песень над песьнямі ёй я напеў, Столькі думак злажыў аб ёй важных, таёмных, – Як і бор гэтак зь ветрам шумець не шумеў, Як і век гэткіх дум не злажыў для патомных! Гэткі ў сэрцы сваім збудаваў ёй пасад I такую ўзлажыў ёй з каханьня карону, – Як і неба зь зямлёю, на Божы загад, Не прыдбаюць такіх ні кароны, ні трону! Так уславіў яе ў славу сонца і зор, Так маліўся дзень-ноч к ёй мальбою нябёсаў, – Як і мудрасьць ня ўславіць ўсясьвету прастор, Як і каня ня моліцца ўлетку да росаў! Утварыў зь яе шчасьце з-над шчасьцяў сваё – Чарадзейную княжну з аповесьці дзіўнай, I пад ногі ёй кінуў жыцьцё сваё ўсё... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ А яна?.. А яна была толькі... дзяўчына!..
1915
|
|