К табе, мая ночанька цёмная,
І к вам, мае зоранькі-кветкі,
З паклонам іду, непрытомны я,
I клічу вас, клічу за сьведкі.
Пасьведчыце, як мне тут маецца
У маёй адзіноце, нядолі,
Як сэрца ў грудзях разрываецца,
Як плача душа без патолі.
Пасьведчыце там перад мілаю,
Як тутка па ёй я журбую...
Мо' хоць над маёю магілаю
Я водклік ад мілай пачую.
К табе ж, брат мой, вецер, зьвяртаюся
З закляцьцем-прысягай такою:
На сьмерць і жыцьцё прысягаюся,
На шчасьце сваё маладое:
Мілей мне яна і ад сонейка,
Мілей ад маіх сноў дзяціных,
Ад красак квяцістага гонейка,
Ад песень вясной салаўіных.
Вось гэты заклён з загаворамі,
Ты, ветру, мой шчыры дружача,
Дамчы к маёй мілай за горамі
I кінь ёй пад ногі – хай бача!..
1915
|
|
