Т. С. Жывапісцавай
Арліныя крыльлі
Душа твая мае,
К красе яна й сіле
Свой сьцяг уздымае.
Зямля ёй зацесна,
Ёй трэба прастору,
Тэй высі нябеснай,
Дзе царствуюць зоры.
Лунай жа, саколе,
У гэтых міражах,
Пакуль цябе доля
К зямлі не прывяжа.
Пакуль не растопча
Жыцьцё крыўдай грудзі,
А сэрца дзявоча
Ня высушаць людзі.
1915
|
|
