Я зноў заснуўшую было жалейку
Бяру і пробую ў ёй галасоў:
Ці хопіць сьветлых, звонкіх думак-слоў,
Ці гладка пойдзе песьня-дабрадзейка?
I пачынаю йграць з трывогай нейкай,
Хоць песьня як і з даўных б'е часоў, –
Зьвініць, як вецер паміж верасоў,
I ўперагонкі рвецца з салавейкай.
А ўсё ж як тамка сваякі-суседзі
Яе паймуць, хацелася бы знаць, –
Ці блаславяць, ці ўтопчуць гідка ў гаць?
Адно, снуючы з сумам па прасьледзьдзі,
Я голасна йграць буду ў тайным брэдзе,
Для Бацькаўшчыны-маці буду йграць!
1918
|
|
