 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Зноў піла пад пахаю ў чахле,
Бы ў футляры скрыпка.
Пэўна, самі
Не згадаюць, хто іх на сяле
Ахрысьціў вясёла скрыпачамі.
Так і засталіся скрыпачы
У вясны ды ў лета прымакамі
I ня маюць часу адпачыць:
Ходзяць, граюць вострымі смыкамі.
А смыкі ўвап’юцца ў круглякі –
Ніякой ня трэба каніфолі, –
Добра ўсмоляць крохкія сукі,
У сярдзітай елкі іх даволі.
Закурыцца – жах зірнуць ажно –
Белай завірухай пілавіньне.
Скрыпачы любое бервяно
Абкантуюць, перапалавіняць.
I шчырэе з раньня да цямна
Дружная скрыпачая капэла.
Пахне баравінаю сасна,
П’яная асіна – лісьцем прэлым.
Выразай цымбалы з той сасны –
Бор застогне, ледзь кручкамі ўдарыш.
З дубу зробіш кадзі – як званы,
Загудуць працяжна на базары.
А зь бярозы выгнеш палазы –
Запяюць на стылым сьнезе сані.
Не дагоняць санак маразы,
Вецер, захлынуўшыся, адстане.
Будзе новы дом стаяць вякі
I зьвінець над зацішшу аселіц
Зь лёгкае скрыпачае рукі
Пад смыкамі ветру і мяцеліц.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
