Воблака становiцца вадой
Па дарозе з неба да зямлi,
Я ж не пачынаю быць сабой,
Покуль мяне думкi не знайшлi.
Вецер не шукае цiшынi
Там, куды ён змушаны зьнiкаць,
А струна ўпарта не зьвiнiць,
Покуль не кране яе рука.
Неба паглынае акiян,
З вышынi зрабiўшы глыбiню,
Песьню, што да часу не мая,
Покуль нават я не пазнаю.
|
|
