Горад не пазнаў мяне сягоньня,
Моўчкi я мiнаў яго завулкi,
Выйсьця вельмi доўга не знаходзiў
I блукаў, шукаючы прытулку.
Горад мой, вораг мой, адпусьцi мяне дамоў,
Я ў метрах тваiх вулiц сэнс губляю.
Горад мой, вораг мой, шэраг дзён, хвiлiн, гадоў
Няўмольна ў тваiм чэраве зьнiкае.
Хочаш, я скажу табе на вуха,
Кiм ты мне прысьнiўся гэтай ноччу,
Горад, я хачу каб ты паслухаў,
Дай мне зазiрнуць табе ў вочы.
Горад, адкацi свае машыны,
Дай маiм сьлядам спакойна легчы,
Ладжу я з табой ня лепшым чынам,
Але тут ужо як удаецца.
Горад мой, вораг мой...
|
|
