Даўно ўжо целам я хварэю, І хвор душой, – І толькі на цябе надзея, Край родны мой! У родным краю ёсьць крыніца Жывой вады. Там толькі я змагу пазбыцца Сваей нуды. Калі ж у ім умру-загіну, – Ня жалюсь я! Ня будзеш цяжкая ты сыну Свайму, зямля. Там хоць у гліне, хоць у брудзе, Там пад зямлёй, Найдуць мае слабыя грудзі Сабе спакой.
[1912]
|
|