Вагеньчык у яблынным садзе Як вецер дыхне па начах, Яблыкі частым градам Са стукам ляцяць на дах. Тут так прытульна і ціха, Тут добры такі народ, Як быццам засталася ліха За шуламі гэтых варот. Тут цягне жыць і кахаці, Тут добра так, як нідзе, У старасьвецкай хаце, У дзедаўскім родным гнязьдзе. Бо з гэтай няяркай зямліцы, З абрываў рудых, з лугоў, З садоў у начной расяніцы Наш корань у сьвет пайшоў. Блукаем па сьвету самі, Часам зьвяртаючысь ў сад, Каб слухаць як начамі Яблыкі ў дах стучаць.
15.VІ.1954. Рагачоў. Ноч.
|
|