Бледны, хілы, ўсё ж люблю я Твой і мудры і кіпучы верш, Анакрэон! Ён у жылах кроў хвалюе, Ў ім жыцьцё струёю плешча, вее хмелем ён. Верш такі – як дар прыроды, Вінаграднае, густое, цёмнае віно: Дні ідуць, праходзяць годы, – Але ўсё крапчэй, хмяльнее робіцца яно.
[1910]
|
|