Раму з трэскам выняла з акенца
І да сіні праціраеш шкло,
Шэрай пыльнай ваты вераценца
Ветрыкам у кветнік аднясло.
Кожны, хто праходзіць, азірнецца,
Хоць сьпяшаў кудысь, як на пажар,
І ў адказ вясною усьміхнецца
Мілы-мілы сінявокі твар.
Добра ёй сьпяваць пад небам сінім,
Добра раму у руках трымаць.
Ў сонечным сьвятле стаіць дзяўчына,
Радасная, як вясна сама.
1957
|
|
