Затрымаць імкнуся назаўсёды Вось такім, як зараз, вобраз твой З дальняй песьняю, з начнымі водамі, Зь месяцам, што гасьне над вадой. Месяц састарэлы памірае, Затрымаць яго, каб ён заўжды Асьвятляў твой тварык, дарагая, І ў траве расістыя сьляды, Ведаеш, ён сумны, тонкі, белы, Сёньня я хачу, каб кожны жыў, І шкадую месяц састарэлы, Што ў хвіліну шчасьця нам сьвяціў. Зоркі тыя ж, а ўвесь час спадаюць. Нехта ў небе, пэўна, ўсё ж сядзіць І дажыўшы месяц разьбівае, Каб з асколкаў зорак нарабіць. Папрашу яго, каб ён пакінуў Ў кожны міг, калі са мною ты, Месяц драхлы, месяц сьветла-сіні, Што няўхільна коціцца ў кусты.
10.VI.1957.
|
|