На бярвеньнях дзяўчаты запелі Пра вячэрнюю стому сваю. Песьня ў цемры і кофты белыя Ўсім прахожым іх выдаюць. Я іх бачыў днём на пракосах, У вясёлым звоне зямлі. Нават косы, дзявочыя косы Падвязаць не было ім калі. Падарункі іхнія зь вілаў Я хапаў, выводзячы стог, А яны мяне пакацілі І жывым закапалі ў мурог. І цяпер, калі ў росах травы, Тут, са мною, сядзяць яны Вельмі ціхія, вельмі ласкавыя, Як каханьня першага сны. Я пайшоў бы ўдваіх з каторай Да ракі праз начныя палі І глядзеў бы зь ёю на зоры, Каб цябе не было на зямлі. Ледзьве чутная песьня точыцца. Разам зь ёю асіны зьвіняць Пра вярбу ды пра сінія вочы, Пра грывастага ў лузе каня, Пра дурненькую перапёлку, Што гняздо пры дарозе зьвіла, І пра хлопца, што ноччу золкай Ад сяла ідзе да сяла. Ў іхніх песьнях – уся Радзіма, А без гэтага чалавек, Быццам тонкі струменьчык дыму, Што плыве абалоньнем рэк.
1960
|
|